“Bir Günün Sonunda Arzu” adlı manzume ilk yayımlandığı zaman, anlamı kimilerince gereğinden çok kapalı sayılmış ve bununla ilgili olarak şiirde "anlam" ve "açıklık" üzerine hayli şeyler söylenmiş ve yazılmıştı. Bu dakikada bunların hiçbirini anımsamıyoruz. Nasıl anımsayabilelim ki, söylenen ve yazılanların bir bölüğü küfür ve aşağılama ve bir bölüğü de gündelik gazete saçmalıkları türünden şeylerdi. Düşünüş ayrılığından dolayı hakaret, öteden beri bizde kullanılan aşınmış bir silahtır ki şerefsiz bir miras halinde, aynı türden kalem sahipleri arasında kuşaktan kuşağa geçer.

09.07.2021

Talih güneşinin Türk burcunda doğduğunu, Tanrı’nın Türk kağanlığını gökyüzünün katmanları arasına yerleştirdiğini, onlara Türk adını ve egemenliği verdiğini yazar. Çağının kağanlarını Tanrı’nın Türkler arasından çıkardığını ve ulusları yönetme dizginlerini Türklere vererek bütün insanlığa egemen kıldığını belirtir. Türkleri doğruluğa yönelten Tanrı’nın, Türklerle birlikte olanları, birlikte çalışanları ve onlara katılanları aziz kıldığını, Türkler sayesinde onları isteklerine eriştirdiğini, yağmacıların kötülüklerinden onları koruduğunu anlatır Kâşgarlı Mahmud…

08.05.2021

Tevfik Fikret, Türk edebiyatında ilk çocuk şiir kitabı olarak kabul edilen Şermin[1] (1914) adlı eserinde iyilik, doğruluk, güzellik, çalışkanlık gibi çocuklara aşılamak istediği değerleri sade bir dille ve hece vezniyle ifade eder. Şermin’de yer alan şiirler, şairin özlemini çektiği “yeni insan tipi” ve “yeni bir terbiye metodu” ile yakından ilgilidir.

11.10.2020

Mısra işlevini yitirdi; şiiri yapan bir birim olarak yürürlükten kalktı. Eski rahatlığını, o sessiz, kıpırtısız düzenindeki rahatlığını boşuna aranıyor şimdi. Öfkelerin, bunlukların, başkaldırmaların dışında kendini yineliyor daha çok. Ne denli güçlü görünürse görünsün, duygularımızı, gerilimlerimizi, düşünce coşkularımızı başlatıcı bir öğe, bir ölçü olmaktan çoktan çıktı. İnsanı, insanla gelen en çağdaş sorunları karşılayamaz oldu. Öylesine durallaştı ki, onca bir sözcük yılı da uzak kaldı bize.

11.10.2020

Burada, Cumhuriyet Dönemi Edebiyatı üzerinde dizgesel, Profesör Fuad Köprülü'nün terimiyle integral görüşler öne sürmeyeceğim. Bu konuda 1998'i de kapsamayı öngören bir çalışmayı sürdürmeme rağmen, kendimi 'meslekten' bir edebiyat tarihçisi saymıyorum çünkü. Elbet bu sözlerim edebiyat tarihinin cahili olduğum anlamına gelmiyor ama bana tarihçinin mesleki kaygıları dolayısıyla öne sürme cesareti göstermeyeceği kişisel ve kurgusal düşünceler belirtme olanağı sağlıyor. Sadece şiir alanında kalacak ve ana doğrultuları saptamaya yönelik bir çaba harcayacağım:

11.10.2020

Nedim’in “olmuş sana” redifli gazelinin şu beytini şiirle organik bağ kurmuş olan herkes bilir: “yok bu şehr içre senin vasf ettiğin dilber ey Nedîm /bir perî-sûret görünmüş bir hayâl olmuş sana” Bu beyit, hatta gazelin tamamı, şairin yarattığına hayranlığının açık bir ifadesidir sanki. Şair, kurduğu ince hayallere, belki de kendi tuzağına tutulmuştur; avcıyken av olmuştur başka bir söyleyişle. Gerçekten de onun anlatmakta olduğu güzel değil kendisinin yaşadığı şehirde başka şehirlerde de yoktur. Şair kurduğu hayalin güzelliğiyle mest olmuştur, bir nevi Narkisos hâli içindedir.

11.10.2020