15.YÜZYILDAN 19.YÜZYIL ORTALARINA KADAR
OSMANLI EDEBİYATI

15.yüzyılda Osmanlı Devleti kuruluşunu tamamlayıp yükselme devrine girmiş, Balkanlarda egemenlik alanlarını genişleterek imparatorluk halini almıştır. Anadolu’da birlik sağlanmış, siyasi kargaşalıkların büyük ölçüde önü alınmıştır. Bursa ve Edirne’den sonra İstanbul başkent olmuştur.

DİVAN EDEBİYATI

• Temelleri Anadolu’da 13. ve 15.yüzyıllarda Hoca Dehhani ve Ahmedi gibi şairlerce atılan Divan edebiyatı 15.yüzyıldan itibaren olgun eserler vermeye başlar.
• Divan edebiyatına “Yüksek Zümre edebiyatı”, “Havas edebiyatı”, “Klasik Türk edebiyatı” gibi isimler verilir.
• Divan şairleri şiirlerini, İran ve Arap edebiyatlarındaki gibi “Divan” adını verdikleri kitaplarda topladıklarından “Divan edebiyatı” denmiştir.
• Divan edebiyatının kaynakları: Kur’an, hadisler, kelam, fıkıh, peygamber hikâyeleri, menkıbeler, tasavvuf, mitoloji, astronomi, musiki, tıp…
• Din dışı ve bireysel konular ön plandadır. Dini ve toplumsal konulara daha az yer verilmiştir.
• Arapça-Farsça kelime ve tamlamalara sıkça yer verildiği için dili ağır ve süslüdür. “Mazmun” denilen kalıplaşmış, şairlerin ortak kullandıkları  imgeler vardır. (Selvi-boy, ok-kirpik, yay-kaş, inci-diş, mah-yüz…)
• Ölçü “aruz” ölçüsüdür.
• Genellikle zengin ve tam kafiye kullanılmıştır.
• “Kafiye göz içindir.” anlayışı hâkimdir.
• Sanatçılar ne söylediklerinden çok nasıl söylediklerine önem vermişlerdir.
• Estetik güzellik ön plandadır.
• Biçimci bir edebiyattır.
• Düzyazı da kullanılmakla birlikte şiir daha yaygındır.
• Şairler saray ve çevresinde yetişen, medrese eğitimi almış kişilerdir.
• Şiirlerin özgün bir başlığı bulunmaz.
• Şiirlerde beyit-parça güzelliği önemlidir.
• Nazım birim beyittir.
• Soyut bir edebiyat geleneğidir.
• Şiirlerin son biriminde mahlas adı verilen şairlerin takma ismi kullanılmıştır. 
• Arap ve İran edebiyatlarından aynen alınmış nazım şekilleri kullanılmıştır. Sadece ŞARKI ve TUYUĞ Türkler tarafından edebiyata kazandırılmıştır.