Divan Edebiyatında Görülen Akımlar

Türkî-i Basit Akımı:

 15. yy’da divan şairi Necati’nin başlattığı bir akımdır.

• Mahalli konular, günlük yaşayış şiire girmiştir.
• Soyuttan çok somut güzeller ve güzellikler işlenmiştir.
• Günlük konuşma dili, deyim ve atasözleri şiirde kullanılmıştır.
• Mahallileşme akımının habercisi olmuştur.
• Aydınlı Visali, Edirneli Nazmi, Tatavlalı Mahremi

Hikemi (Hakimane) Tarz:(17.yy.)

• Düşünceye ağırlık veren, okura yol gösteren şiirlerdir.
• İnsanı, dünyayı, olayları değerlendiren çeşitli konular işlenmiştir.
• Anlatım kısa ve özlüdür.
• Daha öncesinde böyle şiirler yazılmakla birlikte akım olarak ortaya çıkması 17. yy.da olmuştur.
• En önemli temsilcisi Nabi’dir. “Nabi Ekolü” olarak da bilinen hikemi şiirlerin önemli diğer temsilcisi 18.yy. divan şairlerinden Koca Ragıp Paşa’dır.

Sebk-i Hindi Akımı:(17-18.yy.)

• Hint tarzı ya da Hint yolu anlamındadır.
• Türk edebiyatında 17. ve 18. yüzyıllarda etkili olmuş bir akımdır.
• Şiirde anlam derinleştirilmiş ve şiirde kapalı bir anlam benimsenmiştir.
• Az sözle çok şey anlatmak önemlidir.
• Herkesçe bilinmeyen mazmunlar, yeni mecazlar kullanılmıştır.
• İnsan ruhunun çektiği acılar dolayısıyla da tasavvuf bu tarz şiirlerin ana konusunu oluşturur.
• Söz ahengini önemsemek ve şiirde musiki oluşturmak amaçlanmıştır.
• Temsilcileri: Neşati, Naili, Şeyh Galip

Mahallileşme akımı:(18.yy)

• İstanbul’un yerel yaşamı konu edilmiştir.
• Günlük ve sıradan olaylar şiire girmiştir.
• Halk söyleyişleri, atasözü ve deyimler kullanılmuştır.
• En önemli temsilcisi Nedim’dir.
• Baki, Taşlıcalı Yahya, Enderunlu Vasıf da diğer temsilcileri olmuştur.